باران گرفته است و کمی نیز دلخورم
چندی از این هوای غم‌انگیز دلخورم
آلـوده‌ام به وسوسـه‌ی دیدنت ولی
پیشـم نیامدی و کمی نیـز دلخورم
من اشتیاق نیمـه‌ی شهریورم، بلی
از سیب‌های سرخ به پرهیـز دلخورم
وقتی که سـروِ دامـن تو گل نمی‌کُند
از رنگ‌های دلکش پاییـز دلخـورم
هر کس رسید، عطر تو را راست گفت و رفت
آه ای دروغ مصلحت‌آمیـز، دلخورم
من آسـمان صاف کویرم، ببخش اگر
از آسـمـان ابـری تبریـز دلخـورم
باران غریبه است برایم مسافرم
ناچار، نارسیده، گلاویز، دلخورم
همواره عشق، بی خبر از راه می رسد
چونان مسافری که به ناگاه می رسد
وا می نهم به اشک و به مژگان، تدارکش
چون وقت آب و جاروی این راه می رسد
اینت زهی شکوه که نزدت کلام من
با موکب نسیم سحرگاه می رسد
با دیگران نمی نهدت دل به دامانت
چندان که دست خواهش کوتاه می رسد
میلی کمین گرفته پلنگانه در دلم
تا آهوی تو، کی به کمین گاه می رسد!
هنگام وصل ماست، به باغ بزرگ شب
وقتی که سیب نقره یی ماه، می رسد
شاعر! دلت به راه بیاویز و از غزل
طاقی بزن خجسته که دلخواه می رسد
